Γνώσεις δασκάλων σχετικά με τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ)

Αικατερίνη Αντωνοπούλου, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο

Αγλαΐα Σταμπολτζή, Τμήμα Ένταξης 22ου Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών

Σοφία Κουβαβά, Τμήμα Ένταξης 4ου Δημοτικού Σχολείου Γλυφάδας

Περίληψη

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) είναι μια από τις πιο συχνά αναφερόμενες αναπτυξιακές διαταραχές σε παιδιά και εφήβους. Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι η διαπίστωση των γνώσεων των δασκάλων γύρω από θέματα που αφορούν στη ΔΕΠ-Υ. Στην έρευνα συμμετείχαν 139 δάσκαλοι από 20 δημοτικά σχολεία της Αθήνας και της ευρύτερης περιοχής της Αττικής. Το ποσοστό σωστών απαντήσεων ήταν 61,15%. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι συμμετέχοντες στην παρούσα έρευνα δάσκαλοι φαίνεται να είναι περισσότερο ενήμεροι σχετικά με τη Συμπτωματολογία και τον Ορισμό της ΔΕΠ-Υ και λιγότερο ενημερωμένοι για τα Αίτια και την Αντιμετώπισή της. Οι γνώσεις των δασκάλων δε βρέθηκαν να επηρεάζονται από την ηλικία, τα χρόνια υπηρεσίας και την προηγούμενη διδακτική τους εμπειρία με μαθητές με ΔΕΠ-Υ. Τα ευρήματα της έρευνας υποδεικνύουν την ανάγκη επιμόρφωσης των δασκάλων σε γενικά και ειδικά θέματα που αφορούν στη συγκεκριμένη διαταραχή καθώς και τη σπουδαιότητα του ρόλου τους στην υποστήριξη των μαθητών με ΔΕΠ-Υ στη σχολική τάξη.

Εισαγωγή

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) εμφανίζεται σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας σε ποσοστό από 3% ως 6% (Cantwell, 1996). Τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι η έλλειψη προσοχής, η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα. Ένα παιδί χαρακτηρίζεται από ΔΕΠ-Υ, όταν εμφανίζει ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά πριν την ηλικία των 7 ετών και για διάστημα μεγαλύτερο των 6 μηνών. Τα συμπτώματα παρεμβαίνουν στην καθημερινή λειτουργικότητα του παιδιού, επηρεάζοντας πολλούς τομείς της ζωής του: δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στο σχολείο, δεν υπακούσει σε οδηγίες, κινείται νευρικά, μιλάει αδιάκοπα, διακόπτει τους άλλους, δεν έχει αυτοέλεγχο, δεν μπορεί εύκολα να ξεκινήσει μια εργασία και να την ολοκληρώσει. Πάνω από το 50% των παιδιών που διαγιγνώσκονται με ΔΕΠ-Υ συνεχίζουν να εμφανίζουν συμπτώματα και μετά την εφηβεία (APA, 2000· Cuffe, Moore & McKeown, 2005).

Η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ στα παιδιά προσφέρει τη δυνατότητα έγκαιρης εκπαιδευτικής και ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης, ώστε να προληφθούν δευτερογενείς συνέπειες όπως η σχολική αποτυχία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα προβλήματα συμπεριφοράς και οι δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση (Kellner, Houghton & Douglas, 2003· Παπαγεωργίου, 2005· Barkley, 2006). Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυνατό να δοκιμαστεί και φαρμακευτική αγωγή (Wicks-Nelson & Israel, 1997· Barkley, 2006). Ωστόσο, η παραπομπή ενός παιδιού για αξιολόγηση προϋποθέτει ότι οι εκπαιδευτικοί διαθέτουν τις βασικές εκείνες γνώσεις που θα τους επιτρέψουν να είναι αποτελεσματικοί τόσο στην υποστήριξη του παιδιού στη σχολική τάξη όσο και στην επικοινωνία τους με γονείς και με διαγνωστικούς φορείς (π.χ. αρμόδιες εκπαιδευτικές ή ιατροπαιδαγωγικές υπηρεσίες).

ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ