Το σπίτι που γεννήθηκα

Το σπίτι που γεννήθηκα

«Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα που χωρίζουν την πατρίδα μου,την Κύπρο, στα δυο, πήγα να ξαναδώ το σπίτι που γεννήθηκα, στο κατεχόμενό μουχωριό Κυρά – Μόρφου…»

Το σπίτι που γεννήθηκα το ’χουν χαλάσει Αττίλες κουρσάροι…

Στέκεται τώρα στη φαντασία μου, πίσω από το συρματόπλεγμα του στρατοπέδου.

Το βλέπω μόνο εγώ, το αγγίζω με το χέρι του ονείρου,

το χαϊδεύω γλυκά, όπως η μάνα τα μαλλάκια του μικρού της γιού.

………………………………………………………………..

Με άγγιξε στον ώμο ο Τούρκος στρατιώτης,

μου μίλησε στη γλώσσα του, που εγώ δεν κατάλαβα,

μου έδειξε με το δάκτυλό του το δρόμο για να φύγω…

Παίρνω το όνειρο μαζί μου και φεύγω, το σπίτι που γεννήθηκα ολόρθο,

να με καρτερά πότε θα γυρίσω πίσω, την πόρτα του ν’ ανοίξω…

Το όνειρο δεν μπορείς να το σκοτώσεις, δεν μπορείς να το χαλάσεις, Τούρκε στρατιώτη!

Το σπίτι που γεννήθηκα για μένα στέκει ολόρθο, ολόφωτο, να καρτερά το γυρισμό μου!...

Το σπίτι που γεννήθηκα το ’χουν χαλάσει Τούρκοι κουρσάροι…

Ζει όμως, στην καρδιά, στο νου και την ψυχή μου,

εικόνα αγαπημένη, εικόνισμα να το προσκυνώ - να βάζω το σταυρό μου.

Πάμπος Μιχαήλ