Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα στην Κύπρο, επισκέφθηκα το χωριό που γεννήθηκα στα κατεχόμενα. Το πατρικό σπίτι ήταν χαλασμένο, κοντά στη σκοπιά του Τούρκου στρατιώτη. Στάθηκα και κοίταζα τον τόπο, στο μυαλό μου το σπίτι όρθιο, γεμάτο ζωή....
Ο Τούρκος σκοπός με πλησίασε, με ακούμπησε στον ώμο, μου είπε κάτι στα τούρκικα. Του μίλησα στα αγγλικά, αλλά μου απάντησε στα τούρκικα, ήταν ευγενικός. Μου έδειξε το αυτοκίνητό μου και μετά το δρόμο, κατάλαβα ότι ήθελε να φύγω...
Πήρα το αυτοκίνητο κι έφυγα. Ο νέος εκείνος, ο Τούρκος στρατιώτης, δεν κατάλαβε ποτέ τι κοίταζα, δεν κατάλαβε ποτέ ότι ήμουν σε τόπο δικό μου, σε τόπο αγαπημένο. Έφυγα πικραμένος, έφυγα σαν ξένος από τον τόπο που γεννήθηκα!...
Πάμπος Μιχαήλ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου