Ποίηση

  Αναμνήσεις

Απόψε βρέχει πολύ, βρέχει και μες στην ψυχή μου, κι απλώνει μια παγωνιά μεγάλη, χωρίς αγκαλιά, χωρίς χάδι...

Του μυαλού μου οι αναμνήσεις έχουν παγώσει, έχουν αδειάσει από ήχους, απόψεις και συνθήματα. Του μυαλού μου οι αναμνήσεις έμειναν απλές εικόνες να μου θυμίζουν το χθες, χωρίς προβλήματα, φωνασκίες κι αντιφάσεις.

Απόψε βρέχει πολύ, τρέχει η βροχή και ξεπλένει τις εικόνες του παρελθόντος από τα χρώματα τους και γίνονται οι αναμνήσεις όλο και πιο απόμακρες, χωρίς αισθήματα και συγκινήσεις.

Κάποτε, ο ήλιος πάλι θα ανατείλει κι οι ηλιαχτίδες του θα φτιάξουν εικόνες με φως και ζεστασιά, γεμάτες αγκαλιά κι ελπίδα.

..................................................................................................................................

Ρωμιός και Τούρκος, πρόσφυγες

Είμαστε κι οι δυο πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο,

εγώ ρωμιός κι εσύ Τούρκος, εγώ Κύπριος κι εσύ Κύπριος,

εγώ Έλληνας Κύπριος κι εσύ Τούρκος Κύπριος.

Είμαστε κι οι δυο πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο…

Εγώ αγαπώ τον τόπο μας κι εσύ αγαπάς τον τόπο μας.

Ονειρεύομαι την ειρήνη και το δίκαιο, κι εσύ το ίδιο…

Είμαι άνθρωπος κι εσύ το ίδιο, είσαι άνθρωπος κι εγώ το ίδιο…

Πατρίδα μια και για τους δυο μας, ο αγώνας κοινός, το όνειρο ίδιο:

«Πατρίδα ενωμένη, λαός ενωμένος, δόξα στον Χριστό, δόξα και στον Αλλάχ!».

Είμαστε κι οι δυο πρόσφυγες στον ίδιο μας τον τόπο!...

Ρωμιός και Τούρκος πρόσφυγες! …

......................................................................................................................................................

Το σπίτι που γεννήθηκα

«Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα που χωρίζουν την πατρίδα μου την Κύπρο στα δυο, πήγα να ξαναδώ το σπίτι που γεννήθηκα, στο κατεχόμενό μου χωριό Κυρά…»

Το σπίτι που γεννήθηκα το ’χουν χαλάσει Αττίλες κουρσάροι…

Στέκεται τώρα στη φαντασία μου, πίσω από το συρματόπλεγμα του στρατοπέδου.

Το βλέπω μόνο εγώ, το αγγίζω με το χέρι του ονείρου,

το χαϊδεύω γλυκά, όπως η μάνα τα μαλλάκια του μικρού της γιού.

………………………………………………………………..

Με άγγιξε στον ώμο ο Τούρκος στρατιώτης,

μου μίλησε στη γλώσσα του, που εγώ δεν κατάλαβα,

μου έδειξε με το δάκτυλό του το δρόμο για να φύγω…

Παίρνω το όνειρο μαζί μου και φεύγω, το σπίτι που γεννήθηκα ολόρθο,

να με καρτερά πότε θα γυρίσω πίσω, την πόρτα του ν’ ανοίξω…

Το όνειρο δεν μπορείς να το σκοτώσεις, δεν μπορείς να το χαλάσεις Τούρκε στρατιώτη!

Το σπίτι που γεννήθηκα για μένα στέκει ολόρθο, ολόφωτο, να καρτερά το γυρισμό μου!...

Το σπίτι που γεννήθηκα το ’χουν χαλάσει Τούρκοι κουρσάροι…

Ζει όμως, στην καρδιά, στο νου και στην ψυχή μου,

εικόνα αγαπημένη, εικόνισμα να το προσκυνώ - να βάζω τον σταυρό μου.

.......................................................................................................................................................