Σήμερα άκουγα προσεκτικά το δυνατό κελάδημα του σπουργίτη, ήταν κάλεσμα χαράς στ’ άλλα σπουργίτια, και σε μένα.
Ύστερα έγινε το τραγούδι του πιο σιγανό, πιο μαλακό, σαν να παρακαλούσε τ’ άλλα σπουργίτια να του δώσουν σημασία. Ήθελε να πει τη μεγάλη χαρά που ένιωθε για την άνοιξη, τα χρώματα, το φως του ήλιου.
Τώρα, λέω κι εγώ: «Ευχαριστώ Σε Πλάστη μου, που μου θυμίζεις τις ομορφιές του κόσμου μας, με το κελάδημα ενός σπουργίτη!»
Πάμπος Μιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου