Ήρωες της Κυράς

ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΑΣ

Κατά την τουρκική εισβολή του 1974 έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι, υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, οι παρακάτω ήρωες που κατάγονται από το χωριό Κυρά της επαρχίας Λευκωσίας: Χριστάκης Χριστοφίδης, Κώστας Ανδρέου Παμής, Χαράλαμπος Θεολόγος .

*****

Ο ήρωας της Κυράς – Χριστάκης Χριστοφίδης (Τάκης του Σαουρή)

Ο Τάκης υπάλληλος της CYTA από τα 18 του. Ήταν παντρεμένος με την Μάρω και είχε ένα γιό μόλις ενός μηνός. Ήταν ο μεγαλύτερος υιός σε μία οικογένεια με 7 παιδιά. Όλο το βάρος των ευθυνών στους ώμους του, γιατί ο πατέρας του πέθανε προ πολλού. Ήταν καλόκαρδος, ευγενικός και έχαιρε εκτίμησης από τους συγχωριανούς του. Επίσης ήταν ποδοσφαιριστής της ομάδας του Α.Π.Ο.Κ.

Ο Τάκης έλαβε μέρος στις μάχες της Τυλληρίας 201 Τ.Π. το 1963 όπου πληγώθηκε στο πόδι. Το 1974 όλοι οι υπάλληλοι της CYTA κλήθηκαν να επανδρώσουν τα πόστα τους. Ο Τάκης πολύ καλός γνώστης του αντικειμένου του χρειαζόταν σε καίριες θέσεις και έτρεξε στη Λευκωσία στα υπόγεια της CYTA απέναντι στο άγαλμα του Μάρκου Δράκου.

Πρόσφερε ανεκτίμητες τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες στο στρατό. Καθώς βρισκόταν στην υπηρεσία βλήμα από τουρκικό όλμο πέρασε στα υπόγεια του κτηρίου και θραύσματα τον κάρφωσαν κατάκαρδα. Το μήνυμα του θανάτου του Τάκη έπεσε σαν αστροπελέκι κατακαλόκαιρα στο χωριό.

Ήταν ο πρώτος που χάσαμε στο πόλεμο.

*****

Ο ήρωας της Κυράς – Κωστάκης Ανδρέου (Παμής)

Ο Κωστάκης 21 χρονών ήταν το πρώτο παιδί από τα 4 του Ανδρέα και της Βασιλούς. Νέος με ήθος και αρετές το καμάρι τον γονιών του (ποδοσφαιριστής του Α.Π.Ο.Κ. από μικρός).

Από την πρώτη μέρα του πολέμου κατατάχτηκε στο 256 Τ.Π. και έλαβε μέρος στη μάχη της Λεύκας. Τραυματίστηκε ελαφρώς αλλά αυτό δεν το κράτησε πίσω, να μην πάει με το 256 Τ.Π. στη Λάπηθο και Καραβά. Η απάντηση προς τη μάνα του ήταν «Λιποτάκτης εγώ δεν γίνομαι μάνα» όταν αυτή του είχε πει να μείνει λίγες μέρες για να αναρρώσει.

Ήταν 6 Αυγούστου και ενώ διετάχθη εκεχειρία από τον ΟΗΕ οι Τούρκοι άνανδρα και ύπουλα περικύκλωσαν τις δυνάμεις μας, όπου έγιναν σκληρές μάχες και χάσαμε πάρα πολλούς και τόσοι άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τον εισβολέα, όπου τους βασάνισε και τους πήρε στη Τουρκία.

Μετά από 36 χρόνια βρέθηκαν τα οστά του Ήρωα Παμή στο χώρο της μάχης όπου έπεσε πολεμώντας. Με τη μέθοδο του DNA έχουν ταυτοποιηθεί και έχουν θαφτεί στο Τύμβο της Μακεδονίτισσας με τιμές ηρώων παρόντος όλου του χωριού και της πολιτείας στις 2/10/2010.

*****

Ο ήρωας της Κυράς – Χαράλαμπος Θεολόγος (Χαμπής)

Ο Χαμπής, ρωμαλέο παλικάρι μέλος 9μελούς οικογένειας, ήταν 30 χρονών παντρεμένος με τη Σούλα και είχε δύο γιούς και μία κόρη. Ήταν καταδρομέας και εμπειροπόλεμος από τις μάχες της Τυλληρίας, χειριστής πολυβόλου Browning 030.

Από την πρώτη μέρα της εισβολής είχε λάβει μέρος στη μάχη της Λεύκας (στο Λόχο που διοικείτο από τον αδελφό του Νίκο Τάμπα, στο 256 Τάγμα Πεζικού). Ο Πόλεμος φούντωσε και το 256 Τ.Π. όταν τέλειωσε στη Λεύκα, διετάχθη και πήγε στη γραμμή Λαπήθου – Καραβά.

Ήταν 6 Αυγούστου και ενώ είχε εκεχειρία, οι Τούρκοι ύπουλοι και άνανδροι προέλασαν και περικύκλωσαν τις δυνάμεις μας ενώ παράλληλα η διοίκηση του Τάγματος εγκατέλειψε τους μαχητές απροστάτευτους. Μετά από πολύωρη μάχη μερικοί αποφάσισαν να παραδοθούν σε αυτή τη κόλαση του πυρός, χωρίς εντολές, καθώς τέλειωναν και τα πυρομαχικά.

Ο Χαμπής με το βαρύ Browning 30 χιλιοστών πολεμούσε μέχρι τα μεσάνυκτα, μέχρι και την τελευταία σφαίρα και πνοή, για τον ωραίο αγώνα, για να σώσει τους συμπολίτες του και για την νίκη. Εκεί έμειναν τα οστά του για 36 χρόνια.

Με τη μέθοδο του DNA ταυτοποιήθηκαν τα οστά του και στις 9/10/2010 έγινε η κηδεία στον Ιερό Ναό Της Του Θεού Σοφίας με τιμές. Τα οστά του έχουν θαφτεί στο Τύμβο της Μακεδονίτισσας παρουσία όλου του χωριού και της πολιτείας.

*****

Από εκείνη τη νύκτα οι σταυραετοί του Κυπαρισσόβουνου πέταξαν στα ουράνια και τάχθηκαν στο πάνθεο των αθάνατων Ηρώων. Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα τους να μπολιάσουμε το δικό μας.

Μην κλαίς Κυρασίτη, γιατί ο Τάκης, ο Κωστάκης και ο Χαμπής έγιναν λουλούδι στη καρδία μας και αστέρια στον ουρανό να φέγγουν στο δρόμο μας για να μην ξεστρατίσουμε. Η ΚΥΡΑ μας περιμένει. Με τη βοήθεια του πρωτομάρτυρα Στέφανου και της Παναγίας της Ελεούσας θα έρθει η Άγια μέρα της Επιστροφής.

*****

Φωτογραφίες από τις κηδείες των Σταυραετών

ΠΗΓΗ: "ΚΥΡΑ ΜΟΡΦΟΥ" , Θ.Ο.Ι Φιλιάς (Ανδρέας Μιχαήλ)

Αποκαλυπτήρια Μνημείου Πεσόντων και Αγνοουμένων Κυράς

28 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2020 

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΥΡΑΣ (Α.Π.Ο.Κ)

Λευκωσία 29 Οκτωβρίου 2020

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΚΥΡΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ 1974

Ο Αθλητικός Πνευματικός Όμιλος Κυράς (Α.Π.Ο.Κ) στην παρουσία του Επιτρόπου Προεδρίας Φώτη Φωτίου, Θρησκευτικών, Πολιτικών, Στρατιωτικών Αρχών, Δημοτικών και Κοινοτικών Αρχών και μεγάλου αριθμού Σωματείων, πραγματοποίησε την Κυριακή 04 Οκτωβρίου 2020 τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου Πεσόντων και Αγνοουμένων Κυράς κατά την τουρκική εισβολή του 1974.

Της τελετής των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου έχει προηγηθεί αγώνας δρόμου από δρομείς του Σωματείου «Περικλής Δημητρίου» αλλά και από μικρά παιδιά προς τιμή των Ηρώων. Ακολούθησε μνημόσυνο Πεσόντων και δέηση εξακρίβωσης της τύχης των Αγνοουμένων του χωριού κατά την τουρκική εισβολή του 1974.

Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε με την σφεντόρια φωνή της η Άνθια Ριάλα με τα τραγούδια της «Λογαριάσατε λάθος Εμπόροι» και «Tων Αθανάτων το κρασί».

Μια σεμνή αξιοπρεπέστατη τελετή που όσοι την έζησαν εκφράστηκαν με τα πιο κολακευτικά σχόλια.

Το Μνημείο έχει ανεγερθεί μετά από πολύχρονες προσπάθειες του Δ.Σ. του ΑΠΟΚκαι αφιερώθηκε στους Αγννούμενους και Πεσόντες Ήρωες της Κυράς, ως ελάχιστος φόρος τιμής για την προσφορά τους προς την πατρίδα, και τη θυσία τους.

«Των αθανάτων το κρασί τ’ όβρετε σεις και πίνετε, ζωή σε σας ο θάνατος κι’ αθάνατοι θα μείνετε»

Αυτούς τους στίχους διάλεξε ο δεκαεπτάχρονος τότε Ευαγόρας Παλληκαρίδης για να υμνήσει τους ήρωες του 1955-1959 αλλά και τους απανταχού αγωνιστές της Ελευθερίας. Λέγεται επίσης και προφανώς ισχύει ότι για να πεθάνουν πραγματικά οι ηρωικοί νεκρό μας, πρέπει πρώτα να τους ξεχάσουμε εμείς οι ζωντανοί.

Εμφορούμενος λοιπόν από τα πιο πάνω, ο Αθλητικός Πνευματικός Όμιλος Κυράς, έταξε σκοπό και στόχο, να κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό, προκειμένου να μην ξεχαστούν και να μείνει άσβεστη η μνήμη των ηρώων μας.

Είναι για αυτό το λόγο που ο Δήμος Στροβόλου πρόθυμα ανταποκρινόμενος στο αίτημά μας, ονοματοδότησε οδούς στα Δημοτικά του όρια, με ονόματα των πεσόντων στρατευσίμων αγωνιστών μας κατά την βάρβαρη τουρκική εισβολή του 1974, υπερασπιζόμενοι την πατρίδα.

Είναι για τον ίδιο λόγο που ανελλιπώς τελούμε το ετήσιο μνημόσυνό τους και κάνουμε δέηση για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων μας.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, κάτω από τόσες αντίξοες συνθήκες, ανεγείραμε και αποκαλύψαμε στις 04 Οκτωβρίου 2020 αυτό το Μνημείο προς τιμή τους, γιατί εκτέλεσαν το καθήκον τους προς την Πατρίδα, έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους.

Χρέος μας είναι να στρέψουμε τα βλέμματα πίσω, και τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθές της ιστορίας μας, είναι η πυξίδα για την πορεία του σήμερα. Ιστορική μνήμη σημαίνει ιστορική συνείδηση. Και ιστορική συνείδηση για μας τους Έλληνες της Κύπρου σημαίνει συνείδηση της αδιάσπαστης συνέχειας από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Μια συνέχεια που ενισχύθηκε με τις θυσίες γενεών και διατηρήθηκε χάρις το πάθος μας για ελευθερία.

Τον όλο σχεδιασμό και επιμέλεια της ανέγερσης του Μνημείου, που αποτελεί πλέον φωτεινό φάρο πορείας στον δρόμο της τιμής και του καθήκοντος που χάραξαν οι λαμπερές μορφές των ηρώων της κοινότητας Κυράς, ανέλαβε η Επιτροπή Μνημείου που συστάθηκε από το Δ.Σ. του ΑΠΟΚ. Τα αρχιτεκτονικά σχέδια και τις στατικές μελέτες ανέλαβαν η αρχιτέκτονας Έλενα Διγενή και ο μηχανικός Λοΐζος Πήτερ, ενώ σημαντική αρωγή στην ανέγερση του Μνημείου προσέφεραν οι κάτοικοι της κοινότητας , καθώς και άλλοι φορείς.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι αυτό το Μνημείο στο χώρο πρασίνου που μας παραχώρησε η Πολεοδομία και που ο Δήμος Λακατάμιας συναίνεσε στην αδειοδότηση ανέγερσής του, στην περίοπτη αυτή θέση και την καθημερινή ομολογουμένως μεγάλη τροχαία κίνηση, θα συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στον επιδιωκόμενο στόχο να τους θυμόμαστε για πάντα.

Πρέπει το Μνημείο των Ηρωικώς Πεσόντων και Αγνοουμένων της κοινότητάς μας, να λειτουργεί ως άφωνο σάλπισμα εγρήγορσης και αγώνα για την διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας.

Προσδοκούμε στην επανένωση της πατρίδας μας σε συνθήκες ελευθερίας, ασφάλειας, ειρήνης, δημοκρατίας και κοινής ευημερίας για όλους τους νόμιμους κατοίκους του νησιού μας.

Εν κατακλείδι, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς όλους όσοι ανεξαιρέτως έχουν συνδράμει με το δικό τους τρόπο στην επίτευξη του στόχου αυτού αλλά και σε όλους όσοι εργάστηκαν για την μεγάλη επιτυχία της εκδήλωσης μας. Οφειλή μας προς τους ΗΡΩΕΣ μας.

Οι στρατεύσιμοι αγνοούμενοι του χωριού μας κατά την τουρκική εισβολή του 1974 είναι οι Σάββας Κούλλουρος, Ιωάννης Χαριλάου και Ανδρέας Παναγή ενώ αγνοούνται και οι πολίτες Γεώργιος Χριστοφή Κούκκουρος και Γεώργιος Ιωάννου Χαλίλης.

Οι Πεσόντες Ήρωες του χωριού μας κατά την τουρκική εισβολή του 1974 είναι οι Χριστάκης Χριστοφίδης, Χαράλαμπος Θεολόγου, Κωστάκης Ανδρέου Παμής και Κωνσταντίνος Κυπρή.

Δολοφονηθέντες πολίτες της κοινότητάς μας κατά την τουρκική εισβολή του 1974 είναι οι Βασίλης Γεωργίου, Θεοδώρα Βασιλείου, Θεοδότη Χριστοφή Κούκκουρου και Ανδρέας Τσαγκάρης.

Χριστάκη, Χαράλαμπε, Κωστάκη, Κωνσταντίνε, Σάββα, Ανδρέα, Ιωάννη θέλουμε να ξέρετε πως όλοι εμείς, γονείς, σύζυγοι, παιδιά, αδέλφια, συγγενείς, φίλοι, χωριανοί και όλοι οι Έλληνες της Κύπρου, είμαστε περήφανοι για σαςγιατί πράξατε στο ακέραιο το καθήκον σας, έστω κι αν ο θάνατος σάς, αποτέλεσε θυσία στο βωμό μιας προδομένης πατρίδας.

Υποκλινόμαστε και προσευχόμαστε για τη δικαίωση και της δικής σας θυσίας και προσφοράς στους αγώνες του λαού μας!

Δόξα και Τιμή σε σας!!!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 10.2.2021 ΑΠΟ: Α.Π.Ο.Κ ΚΥΡΑΣ (Σάββας Κούλλουρος)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ:

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: ChristosChristofides twitter

Χαιρετισμός του Επιτρόπου Προεδρίας κ Φώτη Φωτίου στα αποκαλυπτήρια του μνημείου πεσόντων και αγνοουμένων της κατεχόμενης κοινότητας Κυράς

Με αισθήματα δέους και βαθειάς συγκίνησης προσήλθαμε σήμερα εδώ για να τελέσουμε τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου των πεσόντων, εκτελεσθέντων και αγνοουμένων της κοινότητας Κυράς Μόρφου.

Συγχαίρω θερμά τον Αθλητικό Πνευματικό Όμιλο Κυράς για την πρωτοβουλία ανέγερσης του μνημείου και όλες τις ενέργειες του για διατήρηση ζωντανής της μνήμης για την κοινότητα και την ελεύθερη επιστροφή σε αυτήν, όπως εύχονται και οι ήρωες της που μας παρακολουθούν από ψηλά.

Και είναι πραγματικά για μένα ιδιαίτερη τιμή να εκπροσωπώ τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας  και γενικότερα την Πολιτεία σε αυτή την τελετή, και να έχω την ευκαιρία να καταθέσω μαζί σας και το δικό μου σεβασμό προς  αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας της πατρίδας μας, αλλά και προς εκείνους που χάθηκαν στη δίνη του προδομένου εκείνου πολέμου το 1974.

Πόνος και οδύνη είναι τα συναισθήματα όλων μας από την αναδρομή στην προδοσία και το συνεχιζόμενο έγκλημα του 1974. Πονούμε και αισθανόμαστε οδύνη όταν παρελαύνουν μπροστά μας σαν εφιάλτης τα δεινά της τραγωδίας της Κύπρου, η προδοσία του πραξικοπήματος, η εισβολή, η κατοχή, η προσφυγιά, το δράμα των αγνοουμένων μας, οι καρτερικοί εγκλωβισμένοι μας. Πονούμε από τη συνεχιζόμενη κατοχή πατρογονικών εδαφών και εστιών και αποτίουμε φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους ηρωικούς πεσόντες και νεκρούς μας.

Όμως, όσος κι αν είναι ο πόνος μας, όση κι αν είναι η οδύνη μας, οφείλουμε να στρέψουμε τα βλέμματα πίσω και τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθες της ιστορίας μας, είναι η πυξίδα για την πορεία του σήμερα.  Αλλά ιστορική μνήμη σημαίνει ιστορική συνείδηση. Και ιστορική συνείδηση για μας τους Έλληνες της Κύπρου σημαίνει συνείδηση της αδιάσπαστης συνέχειας από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα. Μια συνέχεια που ενισχύθηκε με τις θυσίες γενεών και διατηρήθηκε χάρις στο πάθος μας για ελευθερία και σταθερή πίστη στην ιερότητα και το δίκαιο του αγώνα μας.

Η απόδοση τιμής σε ήρωες των αγώνων του λαού μας είναι μια οφειλόμενη διαχρονική επιταγή. Μια πράξη υπόμνησης της μαρτυρικής αγωνιστικής πορείας ενός λαού, που συνεχίζει ακόμα τον αγώνα για τη φυσική και εθνική του επιβίωση.

Τιμούμε σήμερα, πρεπόντως και καθηκόντως, επτά κληρωτούς και έφεδρους εθνοφρουρούςτους Χριστάκη Χριστοφίδη, Χαράλαμπο Θεολόγου, Κωστάκη Ανδρέου Παμή, Κωνσταντίνο Κυπριανού, Σάββα Κούλλουρο, Ιωάννη Χαριλάου και Ανδρέα Παναγή που με άφθαστο ηρωισμό και αυταπάρνηση υπερασπίστηκαν τα ιερά χώματα της πατρίδας μας από τον Τουρκικό Αττίλα. Τρείς από αυτούς εξακολουθούν να αγνοούνται.  Έξι επίσης κάτοικοι της Κυράς οι Βασίλης Γεωργίου, Θεοδώρα Βασιλείου, Θεοδότη Χριστοφή Κούκκουρου, Ανδρέας Τσαγκάρης, Γεώργιος Χριστοφή Κούκκουρος και Γεώργιος Ιωάννου Χαλίλης συνελήφθηκαν και εκτελέστηκαν από τους Τούρκους εισβολείς, ή από τουρκοκυπρίους εξτρεμιστές που για χρόνια ποτίζονταν από την Άγκυρα με το δηλητήριο του μίσους κατά των Ελληνοκυπρίων.  Δύο από αυτούς εξακολουθούν να αγνοούνται. 

Η πιο τραγική πτυχή της τραγωδίας που βίωσε η Κύπρος το 1974 είναι φυσικά οι αγνοούμενοι. Είναι ιδιαίτερα συγκλονιστικό το γεγονός ότι809 από τους αρχικά 1619 καταγραφέντες συμπατριώτες μας στο θλιβερό κατάλογο, συνεχίζουν, ακόμα και σήμερα, 46 χρόνια μετά, να αγνοούνται. Και ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι φεύγουν από τη ζωή οι αγαπημένοι τους. Οι γονείς τους, οι σύζυγοι, ακόμα και παιδιά τους, με ανοικτές τις πληγές στη ψυχή και την καρδιά τους από την αγωνία και τον πόνο τόσων χρόνων.

Δυστυχώς η προσπάθεια μας να διακριβωθεί και η τελευταία περίπτωση αγνοουμένου, προσκρούει στην αδιαλλαξία και την αρνητικότητα της κατοχικής δύναμης, η οποία καταφανώς έχει ως δική της προτεραιότητα την απόκρυψη και παρασιώπηση των μεγάλων ενοχών της για το πρόβλημα των αγνοουμένων. Επιμένουμε όμως και καταβάλλουμε προσπάθειες προς κάθε κατεύθυνση με στόχο να δοθούν απαντήσεις προς όλους τους συγγενείς για την εξαφάνιση των δικών τους. Είναι ντροπή να παραγνωρίζεται το δικαίωμα τους αυτό και να επιχειρείται από την πλευρά που έχει τεράστιες ευθύνες το κλείσιμο ουσιαστικά του προβλήματος με αναπάντητα τα ερωτήματα για τους περισσότερους των αγνοουμένων μας.

Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες,

Πρέπει το μνημείο των ηρωικώς πεσόντων και αγνοουμένων της κοινότητας Κυράς Μόρφου, να λειτουργεί ως άφωνο σάλπισμα εγρήγορσης και αγώνα για την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και για την διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας.

Να κρατά τις προσπάθειές μας προσηλωμένες στη διάνοιξη του δρόμου που οδηγεί στην επανένωση της πατρίδας μας σε συνθήκες ελευθερίας, ασφάλειας, ειρήνης, δημοκρατίας και κοινής ευημερίας για όλους τους νόμιμους κατοίκους του νησιού μας, χωρίς στρατούς κατοχής και μακριά από αναχρονιστικά συστήματα εγγυήσεων.

Δεν συμβιβαζόμαστε με την κατοχή και  δεν αποδεχόμαστε τη συνέχιση της απαράδεκτης σημερινής κατάστασης. Αυτό θα πρέπει να το αντιληφθούν όλοι. Όπως πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή η επιθετική και εκβιαστική συμπεριφορά της Τουρκίας με την προκλητική παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, και ότι θα πρέπει, επιτέλους, να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο και να επιδείξει πραγματική βούληση και θέληση για την επίλυση των προβλημάτων με διάλογο και σύνεση.

Μπορεί στο στάδιο αυτό να μην αποφασίστηκαν κυρώσεις κατά της Τουρκίας από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που δεν ήταν για μας αυτοσκοπός σε ό,τι αφορά στα αποτελέσματα της συνεδρίας του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Αλλά τα μηνύματα που πήρε η Τουρκία για τον άμεσο τερματισμό των έκνομων ενεργειών της στη θαλάσσια περιοχή μας, όσο και για το σεβασμό που οφείλει να επιδείξει προς τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και όλων των άλλων κρατών, είναι ισχυρά όσο ποτέ άλλοτε.

Ιδιαίτερα σημαντική είναι και η αναφορά στα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την επανέναρξη το συντομότερο των διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και τις αρχές στις οποίες έχει θεμελιωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας  δόθηκε μια μάχη  με πολύ σημαντικά αποτελέσματα τα οποία θα πρέπει να εκτιμηθούν θετικά από όλους, και σε πνεύμα ενότητας και υπευθυνότητας να συνεχίσουμε τον αγώνα με αρραγές το εσωτερικό μας μέτωπο ώστε να επιτύχουμε μια λύση  που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες όλων μας.

Αυτό είναι και απαίτηση όλων των ηρώων και μαρτύρων των αγώνων μας προκειμένου να δικαιωθεί η θυσία και η προσφορά τους.

Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη των ηρώων της Κυράς και προσευχόμαστε για τη δικαίωση και της δικής τους θυσίας και προσφοράς στους αγώνες του λαού μας.

Δόξα και τιμή στους ήρωες της Κυράς και σε όλους τους ήρωες της Πατρίδας μας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 10.2.2021 ΑΠΟ: Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών

Χαιρετισμός Δημάρχου στην τελετή ονοματοδότησης της οδού «Χρίστου Χριστοφίδη» 30/8/2016

Με οδύνη και πόνο φέρνουμε σήμερα στη μνήμη μας τις μέρες εκείνες του Ιούλη του 1974 όταν τα μαύρα σύννεφα της καταστροφής σκέπασαν τον Κυπριακό ουρανό.

Ο Ιούλης του 74 στιγμάτισε τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και το «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο», δέχτηκε το βίαιο πάτημα της μπότας του κατακτητή, έχοντας έκτοτε μια ανοικτή αιμορραγούσα πληγή να το σημαδεύει.

Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Στροβόλου αποφάσισε την ονομασία του δρόμου που στεκόμαστε σήμερα σε οδό «Χρίστου Χριστοφίδη», ως ελάχιστο φόρο τιμής σε ένα από τους σύγχρονους ήρωες της ελευθερίας της πατρίδας μας.

Ο Χριστάκης Χριστοφίδης γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1943 στο πλινθόκτιστο πατρικό του σπίτι, στην Κυρά Μόρφου. Ήταν το τρίτο στη σειρά παιδί, από τα επτά που απέκτησαν ο Σάββας Χ¨Χριστοφή (Ττοφαρή) και η Παναγιώτα Γεωργίου Παφίτη.

Η εποχή ήταν δύσκολη και η πολυμελής οικογένεια του Χριστάκη Χριστοφίδη ήταν περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων. Οι πόροι προέρχονταν κυρίως από τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αλλά και από την εργασία των δύο μεγαλυτέρων αδελφών του, της Κλεονίκης και της Χρυσάνθης. Τα υπόλοιπα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία τους συμμετείχαν και συνεισέφεραν στις δουλειές του σπιτιού ή στις γεωργικές εργασίες.

Ο Χριστάκης ήταν ένα παιδί που ξεχώρισε για την ευγένεια και την καλοσύνη του. Σοβαρός και λιγομίλητος, εσωστρεφής και ντροπαλός, φιλήσυχος και εργατικός. Οι επαφές του με τους συγχωριανούς του περιορίζονταν στα άκρως απαραίτητα, (να πάρει ένα δανεικό ψωμί από μια γειτόνισσα, να εισπράξει τα μεροκάματα, να ψωνίσει από το μπακάλικο), με λόγια μετρημένα και λιγοστά. Αυτή η συμπεριφορά του, με την πρωτόγνωρη σοφία για την ηλικία του, του χάρισε μεγαλώνοντας την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμηση συγγενών, φίλων και συγχωριανών.

Πολύ αγαπητός ήταν και στα παιδιά της ηλικίας του και έτσι κατάφερε να έχει γύρω του ένα σημαντικό κύκλο φίλων, με τους οποίους μοιραζόταν ώρες χαράς και παιχνιδιού. Έπαιζαν διάφορα πρόχειρα και αυτοσχέδια παιχνίδια της εποχής, όμως το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν το ποδόσφαιρο. Την αγάπη του αυτή την εκδήλωσε με τη συμμετοχή του αρχικά στην ποδοσφαιρική ομάδα του Πολιτιστικό-αθλητικού συλλόγου του χωριού του, Θ.Ο.Ι Κυράς ( Θρησκευτικό Ορθόδοξο Ίδρυμα) του οποίου υπήρξε ενεργό μέλος από ιδρύσεως του και ήταν βασικό στέλεχος της ποδοσφαιρικής ομάδας στη θέση του επιτελικού μέσου.

Ο συνεσταλμένος και ντροπαλός του χαρακτήρας δεν τον εμπόδισε να λαμβάνει μέρος στα καλλιτεχνικά δρώμενα του χωριού του, λαμβάνοντας μάλιστα μέρος στη θεατρική παράσταση του έργου «Εσμέ», υποδυόμενος τον ομώνυμο ρόλο, το γυναικείο ρόλο της πρωταγωνίστριας, αφού τα κορίτσια δεν συμμετείχαν.

Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Κυράς, από το 1950 έως το 1955 και στη συνέχεια στη Σχολή Σιλβέστρου, την ιδιωτική σχολή της Μόρφου, από το 1956 έως το 1959. Παρακολούθησε αργότερα νυχτερινά μαθήματα στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας, ώστε να μπορέσει να παρακαθίσει στις εξετάσεις για πρόσληψη στην ΑΤΗΚ.

Ο απελευθερωτικός αγώνας του 55-59, για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, τον βρήκε στην ηλικία των 12 χρόνων. Έγινε μέλος της μαθητικής οργάνωσης της Ε.Ο.Κ.Α. και συμμετείχε ενεργά σε δράσεις διαφώτισης με τη διανομή φυλλαδίων και καταγραφή συνθημάτων στους τοίχους. Τα φυλλάδια και τις μπογιές τα έκρυβε στο σπίτι του.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα και ενώ ήταν μόλις 16 χρονών, έχασε τον πατέρα του. Ως ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας είχε πλέον την υποχρέωση να αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες απέναντι στην οικογένεια. Η μάνα του αδυνατούσε να εργαστεί, λόγω χρόνιου προβλήματος υγείας, έτσι ανέλαβε ο ίδιος και οι μεγαλύτερες αδελφές του, η Κλεονίκη και η Χρυσάνθη, να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για τη διατροφή, την ανατροφή, την εκπαίδευση και την αποκατάσταση των μικρότερων αδελφιών του.

Είχε πάρει το ρόλο του στα σοβαρά, όπως κάθετι που αναλάμβανε στη ζωή του και έγινε πολύ αυστηρός με τα αδέλφια του, χωρίς όμως να είναι άδικος. Τα συμβούλευε και τα καθοδηγούσε.

Ακαταπόνητος δουλευταράς, παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να αγοράσει γη, την οποία χώρισε σε οικόπεδα για να λύσει ο ίδιος το στεγαστικό του πρόβλημα, κτίζοντας το σπίτι του, αλλά και για να υποστηρίξει τις μικρότερες αδελφές του. Έτσι όταν η μικρή του αδελφή, η Σοφία, ήταν σε ηλικία γάμου βοήθησε να πετύχει το συνοικέσιο και βοήθησε οικονομικά ώστε να κτίσει το σπίτι της και να στεγάσει την οικογένεια της.

Τον Ιούνιο του 1964 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά στο 206 Τάγμα Πεζικού στο Τρίκωμο, όπου έγινε η βασική εκπαίδευση. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου συμμετείχε στις μάχες της Τυλληρίας, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι, λίγο κάτω από το αριστερό του γόνατο.

Επαγγελματικά είχε αποκατασταθεί στην ΑΤΗΚ, όπου μονιμοποιήθηκε στην ηλικία των 25 ετών, αφού είχε πρώτα περάσει από διάφορες εργασίες και απέτυχε να προσληφθεί στην Αστυνομία, λόγω ύψους.

Εργατικός και φιλότιμος, με γνώσεις της αγγλικής γλώσσας αλλά και κάτοχος διπλώματος οδήγησης (σημαντικό προσόν της εποχής), κατάφερε να ανελιχθεί στη θέση του Τεχνικού, στην Τεχνική Υπηρεσία της ΑΤΗΚ, αφού είχε παρακαθίσει στις σχετικές απαραίτητες εξετάσεις.

Το 1972, σε ηλικία 29 χρόνων, γνώρισε μέσω συνοικεσίου και αρραβωνιάστηκε με τη Μάρω Ττοουλαρά από τη Μόρφου, το 1973 παντρεύτηκαν σε εκκλησία της Μόρφου και κατοίκησαν στην Κυρά.

Ο σύντομος έγγαμος βίος του κυλούσε ήρεμα. Ο Τάκης, όπως τον φώναζαν η οικογένεια και οι φίλοι του, αγαπούσε τη μουσική, τον κινηματογράφο και τη θάλασσα, ενώ είχε και αγάπη για το ποδόσφαιρο (όντας παλιός ποδοσφαιριστής και ο ίδιος) και ήταν οπαδός του Ολυμπιακού Λευκωσίας, του οποίου παρακολουθούσε αγώνες, όποτε του δινόταν ευκαιρία.

Η οικογενειακή ευτυχία ολοκληρώθηκε στις 20 Ιουνίου 1974 όταν, σε ιδιωτική κλινική στη Μόρφου, γεννήθηκε ο μοναχογιός του. Το παιδί θα έπαιρνε το όνομα Σάββας, τιμώντας έτσι τον παππού του, τον πατέρα του Τάκη, τον οποίο όλη η οικογένεια στερήθηκε από πολύ νωρίς. Με την απώλεια του πατέρα του όμως, του έδωσαν το όνομα Χρίστος, προς τιμή του.

Δεν κράτησαν πολύ όμως οι οικογενειακές χαρές αφού ένα μήνα αργότερα τις διέκοψε η τουρκική εισβολή. Την ημέρα εκείνη, στις 20 Ιουλίου 1974, ο Χρίστος Χριστοφίδης βρισκόταν με την οικογένεια του στο χωριό του. Του ζητήθηκε να παρουσιαστεί στη Λευκωσία και από εκεί τον έστειλαν, μαζί με άλλους συναδέλφους του, στο παράρτημα της ΑΤΗΚ κοντά στο άγαλμα του Μάρκου Δράκου. Ένα σημείο πολύ επικίνδυνο, αφού οι Τούρκοι βομβάρδιζαν την περιοχή του Νοσοκομείου και της εντός των τειχών Λευκωσίας.

Αυτή έμελλε να είναι η τελευταία του υπηρεσιακή αποστολή, αφού στις 4.30 το απόγευμα τραυματίστηκε θανάσιμα από θραύσμα όλμου, που τον πέτυχε ακριβώς στην καρδιά.

Η ξαδέλφη του, Σταυρούλα Χρυσοστόμου, που εργαζόταν ως νοσοκόμα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, ήταν αυτή που τον αναγνώρισε και το τελευταίο δικό του άτομο που τον είδε, έστω και νεκρό. Αυτή είναι που πήρε και τα προσωπικά του αντικείμενα, την ταυτότητα του, την αρραβώνα του και το ρολόι του. Τα κράτησε για να τα δώσει στον υιό του, αλλά δυστυχώς έμειναν στο χωριό, μαζί με όλα τα άλλα.

Ο Χριστάκης τάφηκε σε ομαδικό τάφο, στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία, χωρίς την παρουσία της οικογένειας του.

Το σαρανταήμερο μνημόσυνο του έγινε στο χωριό του, πριν καταληφθεί κι αυτό από τους τούρκους, στις 14 Αυγούστου 1974. Τα επόμενα μνημόσυνα στη Λεμεσό, όπου προσφυγοποιήθηκε η οικογένεια του. Αργότερα η σύζυγος του Μάρω έμαθε που ήταν περίπου ο τάφος του και τον επισκεπτόταν μόνη της. Μετά από παρέλευση δύο χρόνων ενημερώθηκε και η υπόλοιπη οικογένεια, η μάνα και τα αδέλφια του και έκτοτε τελείται το μνημόσυνο και τρισάγιο στο Κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης.

Με τη μέθοδο του DNA, πριν από 16 χρόνια έγινε ανασκαφή στον ομαδικό τάφο και ταυτοποιήθηκαν τα οστά του Χριστάκη Χριστοφίδη, από τη σύζυγο του το γιο του και τα αδέλφια του. Ακολούθησε η κηδεία του παρουσία των συγγενών του, του Προέδρου της Βουλής, βουλευτών, εκπροσώπων κομμάτων και στρατιωτικού αγήματος.

Ο Χριστάκης Χριστοφίδης θα μπορούσε σήμερα να είναι ζωντανός, να είναι ανάμεσα μας και να χαίρεται την οικογένεια του και να καμαρώνει το μοναχογιό του. Ακολούθησε, όμως, το δρόμο του καθήκοντος και της ευθύνης, το δρόμο που οι αρχές και οι αξίες του, του επέβαλαν.

Προσέφερε τον εαυτό του για τις ανάγκες της υπηρεσίας και της πατρίδας και αυτή του την απόφαση την πλήρωσε με τη ζωή του, έγινε όμως φάρος φωτεινός για να καθοδηγεί εμάς και τις επόμενες γενιές στο δρόμο του καλού, στο δρόμο της φιλοπατρίας, στο δρόμο της ευθύνης και του καθήκοντος.

Τιμούμε σήμερα τον Χρίστο Χριστοφίδη και στο πρόσωπο του τιμούμε όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας. Τιμούμε, ταυτόχρονα, τις οικογένειες τους που καρτερικά υπέμειναν ή υπομένουν τη δικαίωση για να μη πάει χαμένη η θυσία των ανθρώπων τους.

Η ονομασία αυτής της οδού θα κρατήσει αιώνια τη μνήμη του και θα θυμίζει σε όλους μας πως «αν είναι να αποθάνεις για την πατρίδα, θεία είναι η δάφνη που θα σε στεφανώσει».

Δρ Λάζαρος Σ Σαββίδης

Δήμαρχος Στροβόλου

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΙΣ 10.2.2021 ΑΠΟ: Δήμος Στροβόλου