Ashampoo Burning Studio 2013: DOWNLOAD ONLY TODAY (31.12.2012) FOR FREE

1. Download Ashampoo Burning Studio 2013

2. Download Ashampoo Burning Studio 2013

The program is available for $49.99 (for Burning Studio 12), but it will be free for our visitors as a time-limited offer (ONLY TODAY 31.12.2012 Active Giveaway time left: 22 hours 58 minutes).

Unzip the package you've downloaded, and carefully read the instructions which you can find in the readme.txt file. This readme.txt file is included with all our downloads. Follow the instructions carefully to install and activate the software.

Πόσο κοστίζει ένας καφές;

ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Πόσο κοστίζει ένας καφές;

Μεγάλες είναι οι διαφορές τιμής που καλείται να πληρώσει ο Κύπριος καταναλωτής σε υποστατικά στην Κύπρο σύμφωνα με το παρατηρητήριο τιμοκαταλόγων που αναρτήθηκε την Παρασκευή στην επίσημη ιστοσελίδα του ΚΟΤ.

Ενδεικτικά, με 1,00 μόλις ευρώ μπορεί κανείς να απολαύσει κυπριακό καφέ σε κάποια υποστατικά στη Λευκωσία, τη Σωτήρα και τη Γεροσκήπου, ενώ σε υποστατικό στη Λεμεσό κοστίζει 3,85.

Για όσους προτιμούν το φραπέ προσφέρεται η περιοχή Αμμοχώστου, με κέντρο αναψυχής στην Κάτω Δερύνεια να το προσφέρει στα 1,50 ευρώ, αντίθετα η τιμή του φραπέ στο ίδιο υποστατικό της Λεμεσού στοιχίζει πάνω από το διπλάσιο στα 5,70 ευρώ.

Στη Λευκωσία το φραπέ κυμαίνεται μεταξύ 2,00 ευρώ και 4,50 ευρώ. Στη Λεμεσό μεταξύ 2,40 και 5,70. Στη Λάρνακα μεταξύ 2,50 και 4,50. Στην ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου μεταξύ 1,50 και 3,50. Στην Πάφο μεταξύ 2,50 και 4,00.

Εκτός από τον παραδοσιακό κυπριακό και το φραπέ ο κατάλογος του παρατηρητηρίου του ΚΟΤ συμπεριλαμβάνει τις τιμές των κέντρων για νερό, φρέσκο χυμό πορτοκάλι, εσπρέσο, καπουτσίνο, καφέ φίλτρου, τσάι και αναψυκτικά.

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του οργανισμού οι επιχειρήσεις που περιλαμβάνονται στον κατάλογο, είναι κέντρα αναψυχής διαφόρων κατηγοριών, καταταγμένα από τον ΚΟΤ,  τα οποία βρίσκονται εντός αστικών περιοχών, συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό πελατών και μεγάλο μέρος του κύκλου εργασιών τους προέρχεται από πωλήσεις ροφημάτων ειδών καφέ.

Προστίθεται επίσης ότι οι τιμές που συμπεριλαμβάνονται είναι ορθές κατά την 10η Δεκεμβρίου 2012.

Το κοινό μπορεί να ενημερωθεί λεπτομερώς για τις τιμές και τα ονόματα των υποστατικών στις ιστοσελίδες www.visitcyprus.biz και www.visitcyprus.com.

Πηγή: Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»

Σε Έγκωμη, Λακατάμια, Λευκωσία

Έρχονται πλεονασμοί και απολύσεις εργατών στους μεγάλους Δήμους

Λευκωσία: Αντιμέτωποι με πλεονασμούς προσωπικού και περικοπές μισθών θα βρεθούν μετά την υποδοχή του 2013 μεγάλοι δήμοι, υπό το βάρος της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει.

Ειδικότερα, σε δύσκολη θέση βρίσκεται ο Δήμος Έγκωμης που εργοδοτεί 107 εργάτες, ενώ απαιτούνται 60 άτομα, όπως ανέφεραν στελέχη του δήμου. Ο δήμος κατ’ επείγον καλείται να μειώσει κατά 20%-25% τα έξοδά του εκ των οποίων το 75% αφορά το μισθολόγιο. Υπό το βάρος αυτών των εξελίξεων, ο δήμος πρότεινε στις συντεχνίες, ΠΕΟ και ΣΕΚ, τη μείωση κατά δύο ώρες του εβδομαδιαίου ωραρίου του ωρομίσθιου προσωπικού και συνακόλουθα και τις απολαβές, προκειμένου να εξοικονομηθεί το ποσό των €2 εκατ. Πλην όμως, οι συντεχνίες διαφωνούν και έτσι το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να προχωρήσει σε διαβούλευση απευθείας με το προσωπικό, προκειμένου να πείσει για την ορθότητα της θέσης του. Αν τελικά δεν γίνει αποδεκτή, τότε, όπως δήλωναν στελέχη του δήμου, δεν θα υπάρχει άλλη οδός από αυτήν των απολύσεων λόγω πλεονασμού. Τα οικονομικά δεν επιτρέπουν τη δρομολόγηση σχεδίου εθελούσιας εξόδου γιατί δεν διαθέτει €800.000, τόσο υπολογίζεται το κόστος των αποζημιώσεων. Αλλά και στον Δήμο Λακατάμιας εντοπίζεται μικρός αριθμός, 10-20 εργάτες, οι οποίοι πλεονάζουν και βρίσκεται σε διαβούλευση με τις συντεχνίες. Ο Δήμος Λευκωσίας ήταν από τους πρώτους που προχώρησαν σε μείωση του προσωπικού, μέσω σχεδίου εθελοντικής αφυπηρέτησης. Ο δήμος στόχευε σε μείωση κατά 70 ωρομίσθιους εργάτες, από σύνολο 320. Με την ανακοίνωση του σχεδίου ανταποκρίθηκαν 50 εργάτες και ακόμη υπάρχει ενδιαφέρον. Με την αποχώρηση των 70 εργατών, η εξοικονόμηση για το δημοτικό ταμείο υπολογίζεται στα €2 εκατ. από το 2013 και σε βάθος χρόνου αυξάνεται στα €15 εκατ. Ο Δήμος Λευκωσίας πριν προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση, εξασφάλισε το πράσινο φως από τις συντεχνίες, που έθεσαν ασφαλιστικές δικλίδες, οι οποίες έγιναν αποδεκτές από τον δήμαρχο της πρωτεύουσας. 

Οι όροι των συντεχνιών είναι οι εξής:

- στα επόμενα πέντε χρόνια να μη γίνουν προσλήψεις προσωπικού για τα καθήκοντα που ασκούν οι πλεονάζοντες

- για την επόμενη πενταετία να μην προβεί σε αγορά υπηρεσιών για καθήκοντα συναφών με αυτά των απολυθέντων

- στην επόμενη πενταετία να μην εφαρμοστεί καμία μορφή ευέλικτης απασχόλησης για διεκπεραίωση καθηκόντων που σχετίζονται με αυτά που ασκούσαν οι πλεονάζοντες.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: "Ο Φιλελεύθερος"

Προσωπική Άποψη: Ευχές για τα Χριστούγεννα και το 2013

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ 

Ιστολόγιο "Προσωπική Άποψη"

Πικραμένος αποχωρεί από την προεδρία

Ο Πρόεδρος της δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας δήλωσε ότι αποχωρεί πικραμένος από την Προεδρία της Δημοκρατίας, γιατί δέχτηκε «σκληρές και άδικες επιθέσεις, τόσες όσες δεν δέχτηκε ποτέ κανένας προηγούμενος πρόεδρος».

Σε συνέντευξή στην εφημερίδα «Χαραυγή», όργανο του ΑΚΕΛ, του οποίου υπήρξε ηγέτης, ο κ. Χριστόφιας αναφέρει ότι ήταν τόσο μεγάλο το ταξικό, ιδεολογικό, παραταξιακό και κοινωνικό μίσος σε βάρος του, που κάποιοι έφτασαν στο σημείο να λένε ότι ο Πρόεδρος είναι δολοφόνος.

«Και είναι οι ίδιοι που ταυτόχρονα μιλούσαν με απαξίωση για το γιο της πλύστρας που έγινε Πρόεδρος, λες και η προεδρία του κράτους είναι αποκλειστικά για τα τζάκια, τους πλούσιους και το κατεστημένο. Είναι τιμή μου και καμάρι μου που έχω ταπεινή καταγωγή», ανέφερε ο κ. Χριστόφιας.

Πρόσθεσε ότι όσοι στηρίζουν το κατεστημένο δεν χώνεψαν ποτέ ότι «η Αριστερά ανέδειξε στην Προεδρία τον ηγέτη της και αναζητούσαν κάθε ευκαιρία, για να πλήξουν τον Πρόεδρο, την αριστερά, τις ιδέες και την ιστορία της».

Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: "Ζούγκλα"

Υποκλοπές Ε/κ στα κατεχόμενα και μετά ...στην ΜΙΤ

Έντονες αντιδράσεις αλλά και πολλά ερωτήματα προκαλεί η αποκάλυψη του Σίγμα, περί εγκατάστασης υπερσύγχρονων συστημάτων παρακολούθησης κινητών τηλεφώνων από τον Αττίλα, που καταγράφουν τις κινήσεις  Ελληνοκυπρίων, μόλις περάσουν το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου.

Η νεοσύστατη υπηρεσία παρακολούθησης στα κατεχόμενα που, όπως αποκάλυψε το Σίγμα, καταγράφει τις κινήσεις χιλιάδων Ελληνοκυπρίων, μόλις αυτοί περάσουν από το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου, αναμένεται πολύ σύντομα να ενοποιηθεί με το κέντρο συντονισμού πληροφοριών της ΜΙΤ στην Τουρκία. Σύμφωνα με πληροφορίες στις οποίες αναφέρεται ο Τουρκικός τύπος σήμερα από αύριο Δευτέρα, με εντολές του Τούρκου Πρωθυπουργού Ταγίπ Ερτογάν, θα αρχίσει τη λειτουργία της η συγκεκριμένη μονάδα στην Τουρκία, την οποία θ' απαρτίζουν 20 πρόσωπα με μεγάλη εμπειρία σε θέματα πληροφόρησης περί τρομοκρατικών οργανώσεων.

Η υπηρεσία παρακολούθησης που εδρεύει στα κατεχόμενα και παρακολουθεί και καταγράφει ανεξαιρέτως όλες τις τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από αύριο Δευτέρα θα διοχετεύει τις πληροφορίες κατ' ευθείας στο κέντρο συντονισμού πληροφοριών της ΜΙΤ με ότι αυτό σημαίνει για τους Ελληνοκυπρίους που επισκέπτονται τα κατεχόμενα.

Όπως αποκάλυψε το Σίγμα, για τις παρακολουθήσεις των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα  έχουν εγκατασταθεί και βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία δύο κεραίες υποκλοπών οι οποίες εγκλωβίζουν συχνότητες και οι χειριστές, που είναι Ελληνομαθείς, αξιολογούν από την καταγραφή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων ποιες θα τύχουν περαιτέρω επεξεργασίας και ανάλυσης και ποιές θ' απορριφθούν.

Το ιδιαίτερα αναβαθμισμένο τηλεφωνικό κέντρο παρακολούθησης στα κατεχόμενα φιλοξενείται στο λόχο ηλεκτρονικού πολέμου του στρατού κατοχής κοντά στο Μπογάζι Κηρυνείας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: "CYtoday"

Η ιστορία της φωτογράφισης του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από τον Παύλο Νιρβάνα

Η ιστορία της συγκεκριμένης φωτογραφίας (φωτογράφιση του Παπαδιαμάντη από τον Παύλο Νιρβάνα)

Ο Παύλος Νιρβάνας γράφει στο περιοδικό “Νέα εστία”, το 1933, πως τράβηξε μια μοναδική φωτογραφία τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι του Παύλου Νιρβάνα

…Είχα διηγηθεί άλλοτε την ανησυχία του αυτή, όταν πήγα, κλέφτικα, με χίλιες προφάσεις, να τον φωτογραφίσω απάνω στο καφενεδάκι της Δεξαμενής. Δεν υπήρχε ως τότε φωτογραφία του Παπαδιαμάντη. Και συλλογιζόμουν ότι απ’ τη μια μέρα στην άλλη μπορούσε να πεθάνει ο μεγάλος Σκιαθίτης, και μαζί του να σβύσει για πάντα η οσία μορφή του. Και πότε αυτό; Σε μια εποχή που δεν υπάρχει ασημότητα που να μην έχει λάβει τις τιμές του φωτογραφικού φακού. Και πώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια παράλειψη της γενεάς μας σ’ εκείνους που θα ‘ρθουν κατόπι μας να συνεχίσουν το θαυμασμό μας για τον απαράμιλλο λυρικό ψυχογράφο των καλών και των ταπεινών και τον αγνότατο ποιητή των νησιώτικων γιαλών; Αλλά ό αγνός αυτός χριστιανός, με τη ψυχή του αναχωρητή, δεν εννοούσε, με κανένα τρόπο, να επιτρέψει στον εαυτό του μια τέτοια ειδωλολατρική ματαιότητα. “Ου ποιήσεις σε αυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα” ήταν η άρνηση του και η απολογία του. Αποφάσισα όμως να πάρω την αμαρτία του στο λαιμό μου. Ο Θεός και η μακαρία ψυχή του ας μου συγχωρέσουν το κρίμα μου. Ένας από τους ωραιότερους τίτλους που αναγνωρίζω στη ζωή μου, είναι ότι παρέδωκα στους μεταγενέστερους τη μορφή του Παπαδιαμάντη.

Με τί δόλια και αμαρτωλά μέσα επραγματοποίησα τον άθλο μου αυτό, το διηγήθηκα, όπως είπα, αλλού. Εκείνο που μου θυμίζουν ζωηρότερα τώρα οι ευλαβητικές γιορτές της Σκιάθου, είναι η ανησυχία του τη στιγμή που τον αποτράβηξα ως την προσήλια γωνίτσα του μικρού καφενείου, για να ποζάρει μπροστά στον φακό μου. Να “ποζάρει” είναι ένας λεκτικός τρόπος. Είχε πάρει μόνος του τη φυσική του στάση απάνω σε μια πρόστυχη καρέκλα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, με το κεφάλι σκυφτό, με τα μάτια χαμηλωμένα, στάση βυζαντινού αγίου, σαν ξεσηκωμένη από κάποιο καπνισμένο παλιό τέμπλο ερημοκλησιού του νησιού του. Αυτή δεν ήταν στάση για μια πεζή φωτογραφία. Ήταν μια καλλιτεχνική σύνθεση, και θα μπορούσε να είναι ένα έργο του Πανσελήνου ή του Θεοτοκοπούλου. Αμφιβάλλω αν φωτογραφικός φακός έλαβε ποτέ μια τέτοια ευτυχία…..

Αλλά ό Αλέξανδρος ήταν βιαστικός να τελειώνουμε. Γιατί; Μου το ψιθύρισε, ανήσυχα στο αυτί, και ήταν η πρώτη φορά που τον είχα ακούσει – ούτε φαντάζομαι πως θα τον άκουσε ποτέ κανένας άλλος – να μιλεί γαλλικά: “Nous excitons la curiosite du public”.

Ακούσατε; Ερεθίζαμε την περιέργεια του… Κοινού! Ποιου Κοινού; Δεν ήταν εκεί κοντά μας παρά ένα κοιμισμένο γκαρσόνι του καφενείου, ένας γεροντάκος πού λιαζότανε στην άλλη γωνία του μαγαζιού, και δυο λουστράκια που παίζανε παράμερα. Αυτό ήταν το Κοινό, πού ανησυχούσε τον Παπαδιαμάντη η “περιέργεια” του. Κι’ αυτή ήταν η διαπόμπευση του, που βιαζότανε να της δώσει ένα τέλος,

Η φιλία ενίκησε το ζορμπαλίκι… μου είπε -αντιγράφω τα ίδια του τα λόγια – στο τέλος του μαρτυρίου του.

Μήπως δεν ήταν, στ’ αλήθεια, μια πραγματική θυσία που είχε κάνει στη φιλία μου; Μια θυσία της αγιότητάς του στην ειδωλολατρική ματαιότητα των εγκόσμιων.

Και συλλογίζομαι τώρα τις εκατοντάδες των Γάλλων προσκυνητών της εταιρείας Μπυντέ, και των δικών μας του “Οδοιπορικού Συνδέσμου” , που πέρασαν το κατώφλι του ταπεινού του ερημητηρίου, όπου πλανάται τώρα η σκιά του στα γνώριμα καί αγαπητά της κατατόπια της ζωής του και της εργασίας του. Συλλογίζομαι την παράταξη των ναυτικών αγημάτων, που παρουσίασαν όπλα μπροστά στο μνημείο του. Συλλογίζομαι τις στολές, τα ξίφη, τις χρυσές επωμίδες που έλαμπαν κάτω από τον ήλιο του νησιού του, για τη δόξα του. Συλλογίζομαι τους λόγους των επισήμων, τους εθνικούς ύμνους, τα στεφάνια της δάφνης, τις πανηγυρικές κωδωνοκρουσίες, που έπλεξαν με ήχους και χρωματα το εγκώμιο του. Συλλογίζομαι όλα αυτό το δοξαστικό πανηγύρι, και η σκέψη μου πετάει στο «Κοινόν» του ερημικού καφενείου της Δεξαμενής “ένα γκαρσόνι, ένας γεροντάκος, δυο λουστράκια” που ανησυχούσε, τη μακρυνή εκείνη μέρα ο μακαρίτης μήπως “ερεθίση την περιέργεια των”. Τι ανησυχία θα είχε νοιώσει τώρα, στα βάθη του ταπεινού τάφου όπου “αναπαύεται εν Χριστώ” ο χριστιανός ποιητής των ταπεινών, από το δοξαστικό αυτό θόρυβο; Καί πόσο θα βιαζότανε πάλι να τελειώσει; Αν σάλεψαν, από μυστικές αύρες, αυτή τη στιγμή, τα κυπαρίσσια του τάφου του, ένας στεναγμός θα βγήκε από το θρόισμα τους. Ένας ήχος, που θα ξαναψιθύριζε τα παλιά του εκείνα ανήσυχα και τόσο συμπαθητικά λόγια, σε μία γλώσσα που την εννοούσαν τώρα, γιατί ήταν δική τους , οι ευλαβητικοί προσκυνητές του της γαλλικής γης: ” Nous excitons la curiosite du public”

ΠΗΓΗ: "24γράμματα"

Εορταστικές εκδηλώσεις με την ευκαιρία της εορτής του Πολιούχου Αγίου της κατεχόμενης Κυράς Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου Στεφάνου

Κάτω από μια γέφυρα του Μετρό, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα!

Κάτω από μια γέφυρα του Μετρό, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα!

Στο Νέο Δελχί, κάτω από μια γέφυρα του Μετρό, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα. Γύρω στα 70 παιδιά από τις γειτονικές παραγκουπόλεις παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει εκεί ένας αφανής ήρωας: Ο 40χρονος Rajesh Kumar Sharma, πατέρας τριών παιδιών. 

Παρατήρησε ότι πολλά παιδιά στην περιοχή δεν πήγαιναν σχολείο γιατί οι οικογένειές τους δεν το άντεχαν οικονομικά. «Όποτε περνούσα από την περιοχή έβλεπα παιδιά να χασομεράνε από εδώ κι από ‘κει, σπαταλώντας το χρόνο τους» είπε ο ίδιος, εξηγώντας πώς ξεκίνησε το όλο εγχείρημα. Σκέφτηκε λοιπόν να δημιουργήσει ένα δωρεάν σχολείο. 

Και επειδή δεν είχε καν την οικονομική δυνατότητα να χτίσει – ή έστω να νοικιάσει – ένα μέρος για να κάνει μάθημα, έβαψε δύο τοίχους μαύρους για να τους χρησιμοποιήσει σαν πίνακα της τάξης και άρχισε να διδάσκει κάτω από μια γέφυρα. Παράλληλα, προσπάθησε να πείσει τους εργάτες και τους αγρότες της περιοχής, να επιτρέψουν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, αντί να δουλεύουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα. 

Και πράγματι. Σύντομα, άρχισαν να καταφθάνουν στο «υπαίθριο σχολείο» παιδιά που υπό άλλες συνθήκες θα δούλευαν από εδώ και από κει, χωρίς να έχουν την παραμικρή τύχη να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα της φτώχειας. Στο σχολείο τα μαθήματα ξεκινάνε από τα βασικά. Στόχος είναι να προετοιμαστούν τα παιδιά, για να συνεχίσουν σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Όταν ξεκίνησε πέρσι το εγχείρημα, είχε 140 μαθητές. 

Τώρα, τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς, όπως λέει ο ίδιος, κατάφερε να τους βάλει σε κανονικά σχολεία. Για να καταφέρει να κρατήσει το «σχολείο» του σε λειτουργία, ο Sharma, αφήνει για δυο ώρες την δουλειά του σε ένα εμπορικό κατάστημα στο Shakarpur, όπου τον αναπληρώνει ο αδερφός του και πάει να διδάξει. «Ο δάσκαλός μας, μας λέει πως για να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια, πρέπει να ανοίγεις το μυαλό σου και αυτό γίνεται μόνο με τη μόρφωση», είπε στην τοπική εφημερίδα ένας 15χρονος μαθητής του Sharma.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: "Typos.com.cy"

Γηροκομείο Αθηνών, το πρόσωπο της χαμένης μας αξιοπρέπειας

Γηροκομείο Αθηνών, το πρόσωπο της χαμένης μας αξιοπρέπειας 

Γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Σχεδόν πάντα στις γιορτές ξεχειλίζουμε από συμπόνια και αγάπη. Τα κρατικά κανάλια παίζουν την «Κάλπικη Λίρα», ενώ άλλοι δακρύζουν φανερά, για εκείνα που δεν έκαναν και άλλοι για όλα αυτά που έπιασαν αλλά τους κούρασαν αφόρητα.

Ένας άλλος κόσμος, δίπλα μας, αγκαλιάζετε με την άνοια, περιμένοντας παρκαρισμένος σε ιδρύματα το αναπόδραστο τέλος. Κάπως έτσι και το γηροκομείο Αθηνών, ζεί, αναπνέει την μοναδική του διαδρομή, ένας άλλος χωροχρόνος που γράφεται μέσα από τα γερασμένα κάγκελα.

Άνθρωποι που βρήκαν ένα τελευταίο σπίτι, να ολοκληρώσουν με αξιοπρέπεια την γήινη πορεία τους. Πατεράδες, μανάδες, θείοι, μοναχικοί γειτόνοι. Όλοι στα δικά τους χρόνια δεν είχαν χασομέρια, με ξυπνητήρια, ίσως κουρδιστά, λίγο ξετροχιασμένα, έκαναν ράλι με το μικρό ξαπόστεμα.

Ο Γιώργος, στα 82, πρώην σκηνογράφος, από την Αυστρία. Σήμερα φτιάχνει αγγέλους με τα κουρασμένα χέρια του. Η άγνωστη Εβραία, που μπροστά στα μάτια σκότωσαν, οι Χιτλερικοί Γερμανοί, πατέρα και μάνα, αγκαλιάζει, ό,τι της δίνει μια γλυκιά προσοχή, μια τρυφερή ματιά. Ένας άλλος, λιγότερο ανιακός, απαγγέλει ποιήματα, αφουγκράζεται στιγμές που πνίγηκαν στον χρόνο. Η Μαρία, πρώην εκδότρια, χαρίζει λέξεις, λόγια, γεμάτα ήθος, καλλιέργεια που στις μέρες μας μοιάζουν παραμυθάκια. Ο Κώστας πάλι, πλέκει σκουφιά, με μαεστρία κρατά βελόνι και τον υπόλοιπο του χρόνο τον ξοδεύει ασύστολα μαζεύοντας συλλεκτικά αυτοκινητάκια, με αδυναμία σε μεγάλους φορτωτές και μπουλντόζες.

Μονάχα τρία κτήρια, από τα οκτώ, απέμειναν να λειτουργούν, 170 περίπου, οι φιλοξενούμενοι ηλικιωμένοι, από τους 750 που είχε φτάσει να στεγάζει. Οι εργαζόμενοι, περίπου 140, παλεύουν δυο χρόνια, με έναντι, μια δουλειά που δεν την κάνεις εάν δεν έχεις ενσυναίσθηση, έστω και λίγο πρέπει να νιώθεις, την ανημπόρια, τον συνάνθρωπο. Προσπαθούν με δράσεις, να προλάβουν το μυαλό που στεγνώνει.

Η είσοδος στα πέτρινα, κρύα και ψυχρά, υγρασιασμένα κουφάρια, είναι δύσκολη. Τρομάζεις στην θέα του τελευταίου σκαλοπατιού της ζωής, λες εγώ δεν είμαι για τέτοια, αυτά ήταν σε ξε-περασμένες γενιές, τώρα το γονίδιο κάνει αλλιώς τους  γέρους, πιο σικάτους, μια ντελικάτη θανατίλα είναι που μας ταιριάζει.

Έπειτα σε πνίγει μια κατάθλιψη, εκείνη η άνοια που τριγυρίζει μαυροφόρα και ό,τι κι αν αγγίξει του ρουφά το πρόσωπο, αρπάζει την ταυτότητα, ένα κενό βιβλίο. Μα σαν σταθείς, χασομερήσεις έξω από τα στερεότυπα, βλέπεις τον ίδιο κόσμο με σένα, στο πιο μεγάλο. Μονάχα με μια διαφορά, εδώ μέσα δεν τρέχουν, δεν συναγωνίζονται όπως παραβγαίνουμε στους δρόμους και στα σπίτια της πόλης. Όλα μετρούν πάνω στο συναίσθημα, η ξεχασιάρα μνήμη ζωγραφίζει τα πρόσωπα, έτσι γεννιούνται κύκλοι πραγματικής φιλίας, σχέσεις σαν εκείνες που κάνουν τα πρωτάκια, τα νήπια, που έχουν μόνο την αγωνία να ταιριάξουν με τον διπλανό τους.

Το γηροκομείο λειτουργεί από το 1890 είναι δημόσιο, εκκλησιαστικό, φαίνεται να έχει δεκάδες ακίνητα και κληροδοτήματα, μα οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, τα κλειστά κτήρια και οι στοίβα από αιτήσεις (ξεπερνούν σήμερα τις 500), για εισαγωγή ηλικιωμένων, δείχνει με όλα τα δάχτυλα, ακόμη ένα σακάτικο πολιτικό σύστημα, που είναι μονάχα για λόγια, για παχουλές κουβέντες. Από εκείνες που γίνονται μονάχα στο γυμναστήριο της βουλής. Βλέπεις όμως, τα γεροντάματα δεν έχουν κουράγια για κραυγές, περιμένουν με ανοιχτά τα χέρια ένα νιάξιμο που φαίνεται δεν είμαστε ικανοί ούτε αυτό να δώσουμε.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: "24γράμματα"

                 ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

 Οι νόμοι ούλλοι έχουσιν  πόρτες  τζιαί παραθύρκα

τζιαί μοιάζουν με κουκλόσπιτα πόσιει στα παναΐρκα

για τούτον τζι’εν θωρούμεν πιον πας’τούντη γη χαΐρκα.

Γιατί τον τρόπον δείχνουσιν στους μιάλους να γλυτώνουν

τζιαί τα σπασμένα οι μιτσιοί πάντα τους να πιερώνουν.

Συμβαίνουν καθημερινά τζι’ας το παραδεκτούμεν

αφού ομπρός μας μια ζωήν εν τούτα που θωρούμεν

Kαπάλιν έτσι γίνεται τζι’εν η πικρή αλήθκεια

ε-γεγονότα της ζωής τζιαί όϊ παραμύθκια.

Είσαι φτωχός τζιαί έκλεψες έστω τζιαί μια μπακκίρα

κλάψε πιον για την τύχη σου τζιαί την πικρή σου μοίρα.

Πάεις καταδικάζεσαι τζιαί φκαίνει  τ’όνομα σου

τζι’ομπρός τους ε-να-τό βρουσιν αύριο τα παιθκιά σου.

Κλέφτουν εκατομύρια τζι’εν τους καταδικάζουν

αλλά τζιαί με ευγένειαν Κύριους τους φωνάζουν.

Φτωσιοί το νου σας νάσιετε τζι’αιτίες μεν διάτε

πάντα σας να προσέχετε να μεν παρανομάτε

γιατί χωρίς σκέψην πολλή στη φυλακή θα πάτε

τζιαί παραθύρκα αννοικτά εσείς μεν-ι-ζητάτε

ε-μόνο για τους δυνατούς τζι’άδικα συζητάτε.

ΑΝΤΩΝΗΣ  ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΑΠΑ

ΚΙΤΙ-ΛΑΡΝΑΚΑ